هر قرار جدید، اگر خوش‌شانس باشیم، ممکن است آخرین قرار باشد، نقطه‌ای که در آن تنش، ناراحتی، ناامیدی و خستگی متوقف می‌شود، لحظه‌ای که شخصی را پیدا می‌کنیم که بالاخره بتوانیم نام او را در وصیت‌نامۀ خود بنویسیم و سی و پنج سال بعد، یک شب بتوانیم با هم از نوۀ اولمان نگهداری کنیم.

یکی از دردناک‌ترین و در سکوت تحقیرآمیزترین حرف‌ها که شاید با ملایمت و شیرینی در پایان شبی طولانی روی پلۀ خانه و با یک تاکسی منتظر در گوشه‌ای خارج از دید زده شود، پیشنهاد این است که در نهایت احتمالاً بهتر است فقط «دوستان خوب» باقی بمانیم.

قرار گذاشتن ما را در معرض طیف وسیع‌تری از افراد نسبت به زمانی که در چارچوب محافظت‌آمیز یک زوجیت زندگی می‌کنیم، قرار می‌دهد. قرار گذاشتن ما را به دریای وسیع بشریت پرتاب می‌کند و برخوردهای ما ممکن است ما را به یک نتیجه‌گیری بزرگ و هوشیارکننده برساند: اینکه انسان‌ها می‌توانند واقعاً بسیار عجیب و غریب باشند

راهنمای موجود بر ترس های تاکید شده است که موجب پیدا نکردن یک شریک زندگی می گردد.

برخی از ما هرگز به نقطه‌ای نمی‌رسیم که بتوانیم دست از قرار گذاشتن برداریم. با وجود اینکه با ده‌ها نفر ملاقات می‌کنیم که می‌توانند به روش‌های مختلف قابل‌قبول باشند، اما کسی را پیدا نمی‌کنیم که قوۀ تخیل ما را به طور کامل به کار بیاندازد و کسی که با او بخواهیم به‌طور جدی از دنیای قرار گذاشتن خداحافظی کنیم.

تئوری روانشناسی تکاملی رابرت ساپولسکی مدعی است که پشت هر عمل انسانی توضیحی زیستی قرار دارد. این تئوری بر ایده تمرکز بر تمام سطوح ممکن برای درک رفتار انسان تأکید دارد - از آنچه که در مغز در لحظه قبل از رخداد یک عمل اتفاق می‌افتد تا زمانی که انسان‌ها و میمون‌ها آخرین سرآمدگی مشترک را به اشتراک گذاشتند. در این تئوری، تلاش می‌شود تا با بررسی عمیق و کامل رفتار انسان، توضیحات زیستی و فیزیولوژیکی برای این رفتارها ارائه شود. این تئوری می‌آموزد که برای درک واقعی رفتار انسان، باید به عوامل متعددی از جمله نورون‌ها، هورمون‌ها، ژنتیک و تکامل نگاه کنیم.

نظریه ویگوتسکی در ارتباط با رشد اجتماعی این مسئله را مطرح می‌کند که اجتماع اطراف و زبان نقشی محوری در یادگیری بازی می‌کنند. ویگوتسکی باور داشت که کودکان مستقلا در نتیجه‌ی تعاملات اجتماعی‌شان در مراحل مشخصی رشد می‌کنند.