در اواخر دهه 1960 در ایالات متحده، دو روانشناس برجسته، آرون بک و آلبرت الیس، نوعی از درمان را به نام "درمان شناختی-رفتاری" (CBT)  توسعه دادند که تا به امروز، یکی از تاثیرگذارترین و معتبرترین رویکردهای درمانی جریان اصلی به شمار می رود. CBT  در ابتدا برای کمک به مراجعانی طراحی شد که از سه اختلال روانی شایع و مقاوم ناشی از تروما رنج می بردند: اضطراب، افسردگی و افکار وسواسی.

ارتباط بین علامت و تروما یک شبکه پیچیده است که از یک سناریوی ساده علت و معلولی فاصله زیادی دارد. ما نمی‌توانیم هر مورد بی‌اشتهایی را به طور مرتب به یک پویایی خاص خانوادگی یا هر مورد پارانوئید را به یک پیوند خاص والدینی مرتبط کنیم. خوشبختانه، دانش عمیق علیت پیش‌نیاز التیام نیست.

این ایده که ممکن است احساس ناخوشی روانی یک "مزیت" باشد، می تواند عجیب و غریب و حتی توهین آمیز به نظر برسد. با توجه به سختی‌هایی که بیماری روانی به همراه دارد، چرا کسی باید افسردگی، اضطراب، پارانوئید یا اختلال خودبیمارانگاری (اختلال در تصور بدن) را انتخاب کند؟ اصلا پرسیدن چنین سوالی می‌تواند شبیه‌ی اتهام پنهانی برای فریبکاری یا وانمود به بیماری به نظر برسد.

اجازه دهید ریسک یک کلی‌گویی را بپذیریم: علائم [روانی] همیشه از نوعی بی‌رحمی، بی‌فکری، سردی، تنهایی، خشونت یا حقارت روحی ناشی می‌شوند. تروما نتیجه‌ی فقدان عشق است.

ذهن انسان موجودی پیچیده و چندوجهی است که در کنار افکار آگاهانه، مخزنی غنی از مواد ناخودآگاه را نیز در خود جای داده است. دسترسی به این مخزن عمیق‌تر از اطلاعات می‌تواند چالش‌برانگیز باشد، زیرا مکانیسم‌های دفاعی ریشه‌دار اغلب ما را از روبرو شدن با اضطراب‌ها یا خواسته‌های سرکوب‌شده باز می‌دارند. تکنیک‌های فرافکنشی، دسته‌ای از ارزیابی‌های روان‌شناختی، با ارائه محرک‌های مبهم به افراد و ترغیب آنها به تکمیل یا بسط آن، پنجره‌ای به این قلمرو پنهان ارائه می‌دهند.

یکی از تناقضات بنیادی ذهن انسان در تناسب با ظرفیت آن برای نگهداری اطلاعاتی نهفته است که هم ذاتی و هم غیرقابل دسترس هستند. این داده‌های حیاتی، که به طور بالقوه برای رشد عاطفی و تصمیم‌گیری صحیح ضروری هستند، از درک آگاهانه روزمره ما فرار می‌کنند.

در اواخر دوران فعالیت حرفه‌ای خود، زیگموند فروید به طور خلاصه به امکان وجود یک عامل درمانی در آینده فکر کرد. این ماده فرضی از قابلیت قابل توجهی برای پایین آوردن خود به خود مکانیسم‌های دفاعی بیمار برخوردار بود و در نتیجه دسترسی بدون مانع به ضمیر ناخودآگاه را فراهم می‌کرد. تا طلوع قرن بیست و یکم، به نظر می‌رسید که کاندیدایی بالقوه برای این منظور در صحنه روان‌درمانی ظهور کرده است: MDMA (3,4-methylenedioxymethamphetamine).

به دلایل موجه، اغلب تصور می‌کنیم سرنخ‌های اصلی برای درک هویت ما در مغز نهفته است. ما بر این باوریم که کلمات و خاطرات بیشترین نقش را در توضیح ماهیت وجودی و تجارب گذشته‌‌ی ما، برای خود و دیگران، ایفا می‌کنند.