روشی برای درک وضعیت بسیاری از ما که از علائم روانشناختی آزاردهنده‌ای نظیر عزت نفس پایین، حملات پانیک و افسردگی رنج می‌بریم، این است که بگوییم قربانیان "آموزش هیجانی ناکامل" هستیم. درس‌های ویژه‌ای درباره‌ی سلامت روان، امید یا خوددوستی وجود داشت که از ما دریغ شده و به طرز تلخی آن‌ها را از دست داده‌ایم. فقدان این آموزه‌هاست که مشکلات کنونی ما را توضیح می‌دهد.

ژورنال‌نویسی، که به معنای نوشتن در یک دفتر خاطرات یا گزارش شخصی است، فواید درمانی متعددی را ارائه می‌دهد. ضمیر ناخودآگاه ممکن است برخی ایده‌ها را، هرچند در نهایت در بلندمدت مفید باشند، به عنوان تهدیدی برای وضعیت ذهنی تثبیت‌شده درک کند. برای حفظ حس تعادل، ذهن ممکن است بی‌رحمانه این ایده‌ها را سرکوب کند و به طور موثر باعث شود که "فراموش شوند." با این حال، یک ژورنال فضایی امن برای رویارویی با این سوالات مهم و تحریک خودمان برای یافتن پاسخ‌هایی که مسیر زندگی ما را شکل می‌دهد، فراهم می‌کند.

آنچه باعث می‌شود برای ما، افراد مضطرب، مسائل بسیار دشوار شود، این است که قادر به حفظ تمایز بین آنچه به طور عینی سزاوار وحشت است و آنچه به طور خودکار و بدون فکر وحشت را برمی‌انگیزد، نیستیم. پرسش آرامش‌بخشِ اصیل - «آیا واقعاً در اینجا چیزی برای ترسیدن وجود دارد؟» - حتی نمی‌تواند وارد ذهن شود: هیچ حسی وجود ندارد که واکنش خوش‌خیمی حتی ممکن باشد.

درمان بدنی (بادی تراپی) با یک برداشت اساسی و بسیار قانع کننده آغاز می‌شود: مشکلات عاطفی ما نه تنها در ذهن ما آشکار می‌شوند، بلکه منطقاً انتظار می‌رود در بدن ما نیز تجلی پیدا کنند. ناراحتی و روان‌رنجوری‌های ما در نحوه نشستن و نفس کشیدن، نحوه نگه داشتن شانه‌ها، الگوهای خواب، فرآیندهای گوارشی، نگرش به ورزش و روش‌های مراقبت از پوست ما طنین‌انداز خواهند داشت.

مفهوم برانگیخته شدن (تریگر شدن) هسته مرکزی بحث در مورد تروما است و بر روی مفهومی بسیار مهم در زندگی روانشناختی قرار می‌گیرد – مفهومی که احترام، همدردی و توجه ما را می‌طلبد. برانگیخته شدن، در ساده‌ترین شکل خود، واکنش با ترس و خشم شدید به موقعیتی در زمان حال است که برای دیگران ممکن است بی‌نقص و بی‌اهمیت به نظر برسد.

هر چقدر هم که زندگی غم‌انگیز شود، هرگز از لذت یک حمام داغ دور نیستیم. غوطه‌ور شدن در فضایی گرم و شبیه به رحم مادر، فاصله‌ی قاطعی بین ما و همه‌ی آن چیزهایی ایجاد می‌کند که باعث ترس، خشم و احساس ناکافی بودن ما در دنیای خشن و بی‌تحرک بیرون شده‌اند.

این عبارات صرفاً بی ادبی نیستند، هرچند شاید این وجهی از آنها باشد. نگاهی با اغماض به این سخنان، نشان دهنده اشاره به پدیده ای واقعی است که می تواند بدون اینکه متوجه شویم بر ما تأثیر بگذارد. در مواجهه با چالش های خاص، ممکن است به مرحله ای عقب تر از روند رشد خود بازگردیم.

در اواخر دهه 1960 در ایالات متحده، دو روانشناس برجسته، آرون بک و آلبرت الیس، نوعی از درمان را به نام "درمان شناختی-رفتاری" (CBT)  توسعه دادند که تا به امروز، یکی از تاثیرگذارترین و معتبرترین رویکردهای درمانی جریان اصلی به شمار می رود. CBT  در ابتدا برای کمک به مراجعانی طراحی شد که از سه اختلال روانی شایع و مقاوم ناشی از تروما رنج می بردند: اضطراب، افسردگی و افکار وسواسی.