تروما، زخمی عمیق بر روان انسان است که می‌تواند سایه‌ای تاریک بر زندگی ما بگذارد. اما رهایی از این سایه و التیام زخم‌های گذشته غیرممکن نیست. کلید این رهایی، درک عمیق‌تر ماهیت تروما و علائم آن نهفته است.

از منظر روانشناسی، روابط عاطفی که در آن‌ها عشق به طور متقابل ابراز و دریافت نمی‌شود، امری شایع و ناخوشایند به شمار می‌رود. افراد در چنین موقعیت‌هایی تمایل دارند به سرعت خود را از این رابطه خارج کنند. چرا باید در رابطه‌ای ماندگار شد که در آن احساسات عمیق به درستی درک و ارج داده نمی‌شوند؟ چه دلیلی برای صرف وقت و انرژی با کسی وجود دارد که عواطف ما را به طور کامل پاسخگو نیست؟ تمایل به رهایی از ابهام، سردی و دوری عاطفی، رفتاری منطقی و قابل درک است.

برای التیام علائم ناشی از تروما، گاه لازم است به چیزی ایمان بیاوریم که در نگاه اول شبیه به جهش کورکورانه به نظر برسد.

یک سوم از زندگی ما در خواب سپری می‌شود و بخش قابل‌توجهی از این زمان به رویاها اختصاص دارد. رویاها می‌توانند شگفت‌انگیزترین، زیباترین، ترسناک‌ترین و گویاترین تجربیات زندگی ما باشند.

یکی از اصول بنیادین روانکاوی این است که فراموشی آسیب‌های روانی، زمینه‌ساز بیماری می‌شود. به عبارت دیگر، فراموش کردن تجربیات تلخ و ناگفته‌ای که به شدت نیاز به بیان دارند، منجر به بروز اختلالات روانی می‌گردد. تاریخچه‌ی پرفراز و نشیب روانکاوی، روایتگر تلاش‌های گسترده و متنوع برای کمک به افراد جهت به یادآوردن حقایق دردناکی است که سلامت روان و آینده‌ی بدون اضطراب آن‌ها بدان وابسته است.

به دلایل موجه، اغلب تصور می‌کنیم سرنخ‌های اصلی برای درک هویت ما در مغز نهفته است. ما بر این باوریم که کلمات و خاطرات بیشترین نقش را در توضیح ماهیت وجودی و تجارب گذشته‌‌ی ما، برای خود و دیگران، ایفا می‌کنند.

در اواخر دوران فعالیت حرفه‌ای خود، زیگموند فروید به طور خلاصه به امکان وجود یک عامل درمانی در آینده فکر کرد. این ماده فرضی از قابلیت قابل توجهی برای پایین آوردن خود به خود مکانیسم‌های دفاعی بیمار برخوردار بود و در نتیجه دسترسی بدون مانع به ضمیر ناخودآگاه را فراهم می‌کرد. تا طلوع قرن بیست و یکم، به نظر می‌رسید که کاندیدایی بالقوه برای این منظور در صحنه روان‌درمانی ظهور کرده است: MDMA (3,4-methylenedioxymethamphetamine).