درونگرایی و برونگرایی اصطلاح‌هایی هستند که بار اول توسط کارل گوستاو یونگ در در سال 1920 در سوئیس به کار رفتند. بنابر گفته‌های یونگ، برونگراها به دنبال ارتباط زیاد با دنیای خارجی هستند. در مقابل یک درونگرا انرژی روانی‌اش را از درون خود دریافت می‌کند. یونگ باور دارد که هیچ کس به طور کامل برونگرا یا به طور کامل درونگرا نیست. بلکه ما کمی از هر دو ویژگی را داریم. اگرچه اکثر افراد ویژگی‌های یکی از این دو را بیشتر نشان می‌دهند. اگر ویژگی‌های هر دو حالت به میزان مساوی در ما وجود داشته باشد، ما یک میانگرا هستیم.

دالایی لاما معتقد است که تمرین عمدی نه تنها برای عضلات، بلکه برای ذهن ما نیز موثر است. او و سایر عقلای خردمند عمداً تمرین می‌کنند که خشم، سوء ظن و بی‌اعتمادی دیگران را گرفته و در عوض به آنها صبر، تحمل و شفقت می‌دهند.

خلاقیت، توانایی ما برای بررسی مسائل و رسیدن به یک راهکار خوب برای حل اون‌هاست. وقتی تعریف خلاقیت رو به درستی متوجه بشیم، می‌فهمیم که خلاق بودن هیچ ارتباطی به موضوع مسئله، شغل ما، یا رشته تحصیلی‌مون نداره!

در روانشناسی، سه‌گانه تاریک نمایانگر سه ویژگی شخصیتی است: خودشیفتگی، جامعه‌ستیزی و ماکیاولیسم. افرادی که در این سه ویژگی نمره بالای کسب می‌کنن، به احتمال بیشتری مرتکب جرم می‌شن و مشکلات اجتماعی شدیدی در جامعه به وجود میارن‌. آیا می‌تونیم به این سه ویژگی غلبه کنیم؟ یا اینکه قراره همواره برای افراد و جامعه دردسر ایجاد کنند؟

کودکان دارای ای دی اچ دی در توجه کردن چالش دارند، بیش فعال هستند، و مدیریت رفتار برایشان چالش‌برانگیز است. تخمین زده شده که adhd حدود پنج درصد از تمام کودکان سه تا هفت سال رو در جهان تحت تاثیر قرار داده و به ازای هر یک دختر دارای ای دی اچ دی، حدوداً سه پسرای دی اچ دی دارند.

اعمال ما روی باورهای دیگران در مورد خودشان اثر می‌گذارد. و باورهای افراد نسبت به خودشان، رفتارشان را شکل می‌دهد. رفتار آنها دوباره باورهای ما را در مورد آن شخص تقویت می کند. و به همین ترتیب این چرخه ادامه دارد!

ترس احساسی است که وقتی به وجود می‌آید که ما تهدیدی برای سلامت جسمی و روانی‌مان حس می‌کنیم. ترس در ساز و کار بدن و ذهن ما و در نتیجه در رفتارهایمان تغییراتی به وجود می‌آورد. اول مضطرب یا خشمگین می‌‌شویم و بعد سه‌ تا اتفاق ممکن است بیفتد. خشکمان بزند، با موقعیت بجنگیم، یا بزنیم به چاک!

ما برای رویارویی با دشمنان با تمام ترس و وحشتی آماده شده‌ایم که در اولین برخورد با آن‌ها در دوران کودکی، یعنی در مدرسه، تجربه کردیم. در آن زمان گزینه‌های کمی داشتیم؛ مجبور بودیم در کلاس بنشینیم، روز به روز آن‌ها را ببینیم. اما از آن زمان تاکنون بسیار رشد کرده‌ایم.

عادی است که انتظار داشته باشیم همیشه به‌طور فعال در پی خوشبختی خود باشیم، به‌ویژه در دو حوزه‌ی بزرگ رضایت‌مندی بالقوه: روابط و مشاغل. بنابراین، عجیب و کمی نگران‌کننده است که ببینیم چند نفر از ما اغلب طوری رفتار می‌کنیم که انگار عمداً در حال نابود کردن شانس‌های خود برای رسیدن به آنچه می‌خواهیم هستیم.